دُم ایشان بالا!
شاید او میخواهد
معرفت گوش کنیم!
تا بدانیم چرا
توی گِل مانده ولی رو دارد!
وَز همان "رو"ی، بسی،
کینه و بغض و حسد در دل تار
به غریبان دارد
امسال بعضی ها در تهران با مشت و لگد و چاقو و قمه به جان عزادارن امام حسین(علیه السلام) افتادند.
دشمنی با من و امثال منش بود؛
چرا، بغض ایران دارد؟
بهر جنگ آمده با دین خدا
وای بر ما اگر این بار ببندیم دهان
که خیالش برود
کوفه سالار ندارد امروز
که بگوید با خویش:
کوفه محراب ندارد فردا
وای بر ما اگر این بار خورَد شمشیری
"فرق" مولا حیدر
کینه جو، هلهله "زن"
خورده هوشی به سرش آیا هست؟
سر سوزن ذوقی
هم ندارد آیا؟!
به همین علت و بی ذوقی و بی هوشی بود
که دگر آب، ز جو رفته کنون
رفته از جوی دگر،
آبهائی چه زلال
پول هائی چه حلال!
شاید آن بالاها
خورده کفگیر، تهِ دیگ چلو
شامشان گشته کنون
الکی شفته پلو!!!
آب را گِل نکنیم
شاید آن بالا دست
توی لندن مثلاً،
پسری میخورد آب
جان شاعر اما میلرزد
که پدر زور زیادی دارد!!!
در دلم میخندم
به همان کودک هفتاد بهاران دیده
قدمش بر دیده
همسرش فهمیده
"میر" یا همسر آن بانوئی
که گمانش رفته
وطنم ملعبه ی اوباش است
و بُود نوبت اقرار به تکرار خطا
او ولی میخواهد
شب و هر روز میان دو خیابان شلوغ
برود کِل بزند
موی خود را چو هوادارانش
اَلکی ژل بزند
گاه و بیگاه به درگاه سروش!
حرف باطل بزند
توی لفافه ی صد ناز و اَدا
به من و ما و شما جمله همی،
طعنه ی خنده فزا، هِی بزند
رهنورد است آخِر
میر باشد به گمانم شویَش
بگذارید برای خودش امروز اینجا
خرده حالی بکند
یا کمی آنسو تر،
کنج حیاط
قیل و قالی بکند
عشق و حالی بکند
شاید او میداند؛
نتواند امروز
بهر آن توبه نصوح مجالی بکند
این چنین بود که گفتیم اکنون:
دُم ایشان بالا!
شاید او میخواهد
معرفت گوش کنیم!
تا بدانیم چرا
توی گل مانده ولی رو دارد!
چشم نامحرم و بیگانه بدین،
بومِ ایران دارد
ناسزا میگوید
به من و ما و شما
معرفت بر لب ایشان جاری!
علتش بی عاری
حاصلش بیماری
خفته در بیداری!
باز هم میگویم
دم ایشان بالا!
معرفت گوش کنیم
معرفت بر لب آن قاتل ملعون جاریست
رجوی کیست مگر؟
نه همان مردک زالو صفتیست
که تکان داد دمش تا که بخندد صدام؟
نه همان دشمن قرآن خداست؟
که ز ایران در رفت؟
نه مگر کشت هزاران تن ایرانی را؟
او مگر نوکر صدام نبود؟
کردها را مگر اعدام نکرد؟
شیعیان را نه مگر کشت هم او
تا بخندد صدام
تا اَبَد میگویم
دُم ایشان بالا!
شاید او میخواهد
معرفت گوش کنیم!
تا بدانیم چرا
توی گِل مانده ولی رو دارد!
وَز همان "رو"ی، بسی،
کینه و بغض و حسد در دل تار
به غریبان دارد
شعر از علی میرزائی دی ماه 1388
کلمات کلیدی:
